Ekumeniczne czuwanie modlitewne

Ekumeniczne czuwanie modlitewne
Together
Zgromadzenie Ludu Bożego
aby zawierzyć Duchowi Świętemu prace pierwszej sesji XVI Zgromadzenia Ogólnego Zwyczajnego Synodu Biskupów
(Październik 2023 r.)

Wprowadzenie

Dzisiejszego wieczoru na placu św. Piotra zebrali się bracia i siostry w Chrystusie z licznych wspólnot z całego świata. Są wśród nas członkowie Synodu, młodzież uczestnicząca w spotkaniu „Together”, zwierzchnicy i delegaci z różnych Kościołów i wspólnot chrześcijańskich… Pielgrzymi wiary, cieszymy się, że możemy razem kroczyć i modlić się. Jesteśmy również w komunii z wieloma chrześcijanami modlącymi się w łączności z nami w ich lokalnych wspólnotach. Odnawiamy nasze pragnienie i zobowiązanie do wspólnej wędrówki w stronę jedności, a nasze serca przepełnia wdzięczność za dary, którymi Bóg obdarzył nas na synodalnej drodze. Kroczymy nią od października 2021 roku. W szczególny sposób chcemy powierzyć Duchowi Świętemu członków Synodu, którzy spędzą kolejne trzy dni na modlitwie w ramach rekolekcji przygotowujących do oficjalnego otwarcia XVI Zgromadzenia Synodu Biskupów w dniu 4 października.

Przygotowanie do czuwania

1/ Wdzięczność za dar jedności i drogę synodalną

Troje młodych ludzi z różnych kontekstów kościelnych i kontynentów podzieli się swoim doświadczeniem drogi synodalnej.

Emil z Libanu

Przybywamy z naszych Kościołów lokalnych, aby dziękować za wezwanie do zdecydowanego podjęcia drogi synodalnego nawrócenia, wezwanie, które Bóg kieruje do Kościoła trzeciego tysiąclecia. To On umożliwia nam dalsze podążanie ku głębszej jedności: nie ma synodalności bez ekumenizmu i nie ma ekumenizmu bez synodalności. Obydwa „są zakorzenione w godności chrzcielnej całego Ludu Bożego; zachęcają do odnowionego zaangażowania w oparciu o wizję misyjnego Kościoła synodalnego; […] są duchowymi formami pokuty, przebaczenia i pojednania w dialogu nawrócenia, który może prowadzić do uzdrowienia historii”. (Instrumentum Laboris B1f)

Krótkie świadectwo Emila dotyczy jego doświadczenia ekumenicznego wymiaru synodu i odpowiada na następujące pytania: „W jaki sposób doświadczenie i owoce drogi ekumenicznej mogą pomóc w budowaniu bardziej synodalnego Kościoła katolickiego; w jaki sposób synodalność może pomóc Kościołowi katolickiemu lepiej odpowiedzieć na modlitwę Jezusa: „aby wszyscy stanowili jedno…, aby świat uwierzył” (J 17, 21)?”.

Agata z Indonezji

Są wśród nas członkowie Międzynarodowego Organu Doradczego ds. Młodzieży utworzonego przez Dykasterię ds. Świeckich, Rodziny i Życia. Jest to jeden z owoców Synodu o Młodzieży. Zobowiązaliśmy się do wspomagania drogi synodalnej w naszych Kościołach lokalnych. Dziękujemy wszystkim osobom, które na całym świecie wzięły udział w konsultacjach, zwłaszcza młodym ludziom i wszystkim tym, którzy są siłą napędową tego procesu. Dziękujemy chrześcijanom z innych Kościołów i wspólnot chrześcijańskich, którzy podjęli tę wędrówkę wraz z Kościołem katolickim. Staliśmy się świadkami tego, jak praca zespołów synodalnych wniosła do Kościoła ożywiającą kreatywność, gdy słuchały one i przekazywały głosy wszystkich, zwłaszcza najbiedniejszych i żyjących na peryferiach.

Krótkie świadectwo z synodalnego doświadczenia Agaty, ilustruje te obserwacje.

„Jedna cecha łączy narracje z faz pierwszego etapu: jest to zdziwienie wyrażone przez uczestników, którzy znaleźli się w obliczu czegoś nieoczekiwanego, czegoś większego niż się spodziewali. Dla tych, którzy w nim uczestniczą, proces synodalny jest okazją do spotkania w wierze, które sprawia, że wzrasta więź z Panem, braterstwo między ludźmi i miłość do Kościoła, nie tylko na poziomie osobistym, ale angażuje i pobudza całą wspólnotę. Doświadczenie to polega na przyjęciu horyzontu nadziei, który otwiera się przed Kościołem, wyraźnego znaku obecności i działania Ducha, który prowadzi go w historii na drodze do Królestwa (por. LG 5): „protagonistą Synodu jest Duch Święty”. (Instrumentum Laboris 17)

Tilen ze Słoweni

Proces słuchania dał nam możliwość prawdziwej kontemplacji działania Ducha Świętego, obecnego w różnorodności Kościołów lokalnych. Dziękujemy za owoce już otrzymane i zrodzone na etapie diecezjalnym, krajowym i kontynentalnym. Jesteśmy bardziej świadomi wyzwania, jakim jest wspólne kroczenie w różnorodności i poddanie się prowadzeniu Ducha Świętego. Jesteśmy zobowiązani do wzrastania jako Kościół w słuchaniu, spotkaniu i dialogu, aby promieniować komunią i być coraz pełniejszym znakiem i narzędziem jedności całej ludzkości.

Krótkie świadectwo Tilena.

“Cechą charakterystyczną Kościoła synodalnego jest zdolność do radzenia sobie z napięciami, nie dając się nimi przygnieść, przeżywając je jako bodziec do pogłębienia sposobu rozumienia i przeżywania komunii, misji i uczestnictwa. Synodalność jest uprzywilejowaną drogą nawrócenia, ponieważ odbudowuje Kościół w jedności: leczy jego rany i porządkuje jego pamięć, przyjmuje różnice, które nosi i oczyszcza go z ropiejących podziałów, umożliwiając mu w ten sposób pełniejsze ucieleśnienie jego powołania do bycia „w Chrystusie jako sakramencie, to znaczy znaku i narzędziu wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (LG 1). Autentyczne słuchanie i zdolność do znajdowania sposobów na dalsze wspólne podążanie poza podziałami i polaryzacją są niezbędne, aby Kościół pozostał żywy i żywotny oraz aby był potężnym znakiem dla kultur naszych czasów.” (Instrumentum Laboris 28)

Pieśń ukraińska

2/ Wdzięczność za dar drugiego człowieka

Nikt nie jest absolutnie kompletny. Nie można obejść się bez drugiego lub innych, ponieważ bycie samowystarczalnym jest tylko iluzją. Relacja nie jest czymś dodatkowym, ale ma fundamentalne znaczenie w tym, aby ziarno piękna, które Pan zasiał w każdym z nas, wzrastało. W pierwszej fazie synodalnej doświadczyliśmy, że bliźni, ze swoją różnorodnością, nie jest zagrożeniem ani czynnikiem, który należy kontrolować, ale osobą, której „szczególny dar Ducha jest dany dla wspólnego dobra”. Jeszcze głębiej zrozumieliśmy, że drugi człowiek jest bratem lub siostrą i razem z nim, a także z wieloma innymi osobami, tworzymy jedną ludzką rodzinę, w której jedyną zasadą jest troska o siebie nawzajem.

Przypowieść o dobrym Samarytaninie, na której przedstawienie zdecydowała się grupa z Ruchu „Wiara i Światło”, zawiera w sobie postawy i gesty podkreślające piękno relacji z drugim człowiekiem. Czyni to poprzez narrację, która przenika nasz sposób patrzenia. Propozycja odczytania tego fragmentu w różnych językach jest motywowana pragnieniem, aby KAŻDY, według własnej oryginalności, mógł karmić się chlebem Słowa.

Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie (Łk 10, 25-37)

A oto powstał jakiś uczony w Prawie i wystawiając Go na próbę, zapytał:

«Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezus mu odpowiedział: «Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?» On rzekł: Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego. Jezus rzekł do niego: «Dobrześ odpowiedział. To czyń, a będziesz żył». Lecz on, chcąc się usprawiedliwić, zapytał Jezusa: «A kto jest moim bliźnim?» Jezus nawiązując do tego, rzekł: «Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko że go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął. Pewien zaś Samarytanin, będąc w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: „Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał”. Któryż z tych trzech okazał się, według twego zdania, bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?» On odpowiedział: «Ten, który mu okazał miłosierdzie». Jezus mu rzekł: «Idź, i ty czyń podobnie!»

(Ilustracja autorstwa Silviji Knezekytè, zaprzyjaźnionej z Ruchem „Wiara i Światło”, wicekoordynatorki prowincjalnej na Litwie.)

Dostęp do fragmentu Ewangelii w kreskówkach:

Pieśń nigeryjska

3/ Dziękczynienie za dar pokoju

To świadectwo dotyczy daru pokoju. Dwoje młodych ludzi, którzy w przeszłości doświadczyli przymusowego wysiedlenia, opowiedzą o swoich ścieżkach życiowych i o tym, co oznacza dla nich pokój. Są to Daniela z Kolumbii i Wael z Syrii. Oboje pracują obecnie w Jezuickiej Służbie Uchodźcom, w międzynarodowym biurze z siedzibą w Rzymie.

„Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi”. (Mt 5,9)

Świadectwo Waela Halou, uchodźcy z Aleppo, Syria

Drodzy przyjaciele,

Chciałbym serdecznie powitać każdego z was. Nazywam się Wael i pochodzę z Aleppo, miasta w Syrii, które bardzo ucierpiało w wyniku wojny i trzęsień ziemi. Włochy stały się moim domem przez ostatnich siedem lat. Jestem wdzięczny moim niesamowitym włoskim przyjaciołom, którzy przyjęli mnie w swoim domu.

W dzisiejszym świecie konfliikty i przesiedlenia są niestety nadal powszechne. Ludzie ryzykują wszystko, przede wszystkim swój najważniejszy skarb: życie. Zmagają się z przytłaczającymi trudnościami, zmuszeni zaczynać od zera, szukając pokoju i bezpieczeństwa. To jak bycie dzieckiem uczącym się chodzić i mówić po raz pierwszy.

Pomimo przeszkód jakie napotykają na swojej drodze, uchodźcy wciąż spotykają się z uprzedzeniami i dyskryminacją ze strony niektórych społeczności przyjmujących. Żyją one w swojej własnej, uprzywilejowanej bańce, przez co wierzą w swoją wyższość.

Zbyt często budujemy mury, które oddzielają nas od siebie, oznaczając pewne osoby jako „nas”, a inne jako „ich”, co wpędza nas w pułapkę wykluczenia i błędnego poczucia wyższości.

Wierzę, że kluczem do pokoju jest poszerzenie grona osób, które określamy mianem „my”. Pokonajmy granice i celebrujmy wartość naszego wspólnego człowieczeństwa, doceniając jednocześnie nasze wyjątkowe pochodzenie. Bez względu na to, skąd pochodzimy i w co wierzymy, każda osoba zasługuje na pokój i szacunek. Powinniśmy odrzucić uprzedzenia, stereotypy i stronniczość. Zamiast tego powinniśmy przyjąć piękno i bogactwo naszych różnic.

Razem stańmy się budowniczymi pokoju i stwórzmy świat pełen miłości i harmonii. Poprzez rozmowy i poszukiwanie wzajemnego zrozumienia możemy zbudować świat, w którym każda istota ludzka jest ceniona, szanowana i cieszy się prawem do pełnej godności. Zapraszam was, abyście stali się twórcami pokoju na świecie, w którym każdy, niezależnie od rasy, narodowości czy języka, może docenić dar drugiego człowieka i dar pokoju.

Dziękuję, że jesteście tu dzisiaj, zjednoczeni w duchu pokoju.

Świadectwo Danieli z Bogoty, Kolumbia

Mam na imię Daniela i urodziłam się w Kolumbii. kraju, który wciąż walczy o pokój po ponad 60 latach konfliiktu zbrojnego. Z tego powodu staliśmy się jednym z państw o najwyższej liczbie przesiedleńców wewnętrznych i uchodźców na świecie. Obecnie ponad 5 milionów z nas mieszka za granicą. Z całą pokorą przychodzę do was, aby mówić w imieniu tych, których głos nie może zostać usłyszany: tych, którzy zmarli z powodu wysiedlenia oraz osób, które wciąż usiłują znaleźć swój dom. Zwracam się do was, uczestników Synodu i do wszystkich ludzi dobrej woli, podobnie jak św. Paweł do Rzymian, z wezwaniem do jedności. Apostoł mówi o jednym ciele złożonym z wielu członków, z których każdy ma swoją funkcję. Naprawdę, każdy z nas został obdarzony szczególnymi darami, które mamy wykorzystywać do budowania pokoju w naszej ogólnoświatowej społeczności. Podczas mojej imigracyjnej podróży doświadczyłam tych darów od ludzi ze wszystkich religii, grup etnicznych i środowisk. Doświadczyłam wsparcia, kiedy szukałam nowego domu dla mojej rodziny i chciałabym poprosić każdego z was, a zwłaszcza tych, którzy mają przywilej uczestniczenia w tym Synodzie, o osobistą reflieksję nad tym, co to wezwanie oznacza dla Kościoła.

Jak pokazuje moje doświadczenie, budowanie pokoju nie polega na zgadzaniu się ze sobą, ale na wspólnym podążaniu, słuchaniu, uznawaniu i uczeniu się od siebie nawzajem tego, czego często nie znamy. Dlatego „inny” jest darem na tej ścieżce, może nauczyć nas nowych dróg wspólnego życia. Wysiedleniec to coś więcej niż jego stan, więcej niż okoliczności, w jakich się znajduje. Bycie wysiedlonym nie jest tym, co mnie definniuje, ale tym, co zbliża mnie do innych. Noszę w sercu dary życzliwości, miłości i wsparcia, które otrzymałam w czasach niepewności, strachu, frustracji i wyczerpania. Wkraczając w ten historyczny moment, mamy możliwość promowania pokoju dla dobra rodziny ludzkiej. Zachęcam was, abyście szli razem jako budowniczowie tego pokoju, uznając drugiego, we wszystkich jego różnych formach, jako boski instrument. Daje on światu swoją wyjątkową i ważną funkcję, podobnie jak organy ciała. Mamy zdolność budowania trwałego pokoju, nie opartego na fałszywych wyobrażeniach o jednorodności rasowej lub narodowej, ale na głębokim uznaniu drugiego za część ludzkiej rodziny, za kogoś godnego miłości.

Daniela po włosku

– Chcielibyśmy zaprosić was do wspólnego odmówienia modlitwy końcowej z encykliki „Fratelli tuttii”, jej tekst znajdziecie w książeczce. Modlimy się w jedności ze wszystkimi ofinarami wojen i przemocy, zwłaszcza na Ukrainie, w Syrii, Birmie, Iraku, Etiopii, Sudanie, JemenieQ W Kolumbii, Wenezueli, Nikaragui, na Haiti, w Kiwu, Sahelu, Somalii i na całym świecie.

„Przybądź, Duchu Święty,
ukaż nam swoje piękno
odzwierciedlone we wszystkich ludach ziemi,
by odkryć, że każdy jest ważny,
że wszyscy są potrzebni,
że są różnymi obliczami tej samej ludzkości umiłowanej przez Boga. Amen.”

Symboliczny gest

Pod Krzyżem zostaną złożone kwiaty i kamizelka ratunkowa.

Wolni, aby wybrać: migrować, czy pozostać – Orędzie Ojca Świętego Franciszka na Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy.

Pieśń słoneczna św. Franciszka z Asyżu

4/ Dziękczynienie za dar Stworzenia

VIA CREATIONIS

Wprowadzenie: Co roku nasze chrześcijańskie Kościoły upamiętniają dar Stworzenia podczas Czasu dla Stworzenia, który ma miejsce właśnie teraz, od 1 września do 4 października. Modlimy się tekstem Drogi Stworzenia (Via Creationis), gdzie przy każdej stacji czytamy z dwóch ksiąg napisanych przez Boga: Pisma Świętego i Księgi Stworzenia, jak nauczał m.in. św. Augustyn. Prosimy o włączenie się w odpowiedzi.